Neste mundo da toponimia temos un enemigo ao que sempre nos
toca enfrentar ou esquivar: a homofonía. De cote tratamos de axustar a busca a
aqueles vocablos que nos soan parecidos ao que buscamos. E partindo desta
premisa, imos desbotar algunas ideas facilonas, como que o noso Perillo podería
vir dun “tipo de panciño doce e con picos ao redor, ou dun “apéndice largo que
teñen no pescozo algúns animais”… e, supoñemos que poderíamos encontrar máis
significados. E cada vez nos iríamos afastando máis do significado orixinal.
Cremos que Perillo é un orónimo que deriva da palabra latina
“petriculum” (diminutivo de “petra”) con significado de pedra, escollo, prominencia
rochosa.
Aparece xa documentado un cognato (pariente) medieval, nunha relación de igrexas co nome de “sanctus Martinus de Peroselo” nun códice do
Tombo do Mosteiro de Samos no ano 997. Seica tamén foi un nome abondoso en
época medieval o antropónimo Pero (hoxendía, Pedro), Así me vén á cabeza aquel
Pero Meogo, xograr do S. XIII da nosa Lírica Galaico Portuguesa. Tamén todos
aqueles que levan o apelido Pérez. E, transpasando as nosas fronteiras, os de nome catalán Pere.
E rematamos que o noso topónimo ten unha parentela moi
extensa: Perillón, Perillona (A), Perillán, Perillana (A), Peracova, Peralbar,
Peredo, Pereda, Peroselo, Perouta, Peroxa (A) e un largo ecétera.
BIBLIOGRAFÍA:
José Carlos Sánchez-Pardo “Topónimos y advocaciones … en los nombres de las parroquias ruralesgallegas”.
Dolores González “Arqueotoponimia”
Diccionario Latín.
Codolga.
Nomenclator de Galicia.